Startinformatie

Startinformatie

Oorzaak en gevolg (periode jan.-april 2006)
Inleiding:
De uitdaging. Langere fietstochten gaan goed, langere schaatstochten (indien mogelijk) eveneens en ook de jaarlijkse ½ marathon van Amsterdam; ze hebben met elkaar gemeen het plezier dat ik er aan beleef. Maar geldt dat ook voor lange, “meerweekse” wandeltochten?
Waarom dus niet eens iets doen waar je misschien niet goed in bent of onbekend terrein is.
De alpinecursus met de KNAV een paar jaar terug was een grote uitdaging. Kletteren en afdalen in rotsspleten benaderde een ultieme persoonlijke grens zowel fysiek als mentaal. Zo ook de meerdaagse tochten later in o.a. de Grand Paradiso en dagtochten in de Piemonte (It.). De beperking van de eigen vermogens was merkbaar. De grenzen in dit opzicht gemarkeerd.
Met de VUT brak een tijdperk aan van andere ruimtes en mogelijkheden.
Toch maken vrijheid en gebondenheid keuzes niet makkelijk. Waar besteed je de tijd aan?
Nieuwe doelstellingen. Uitdagingen. Iets anders doen, passend bij leeftijd, fysieke vermogens en persoonlijke ontwikkeling. Ook onrust om nu het nog kan dingen te doen en te bewijzen dat je nog tot veel in staat bent. De wandel 11-stedentocht met Els in 2005,niet minder dan 225 km in 4,5 dgn., was een goede test en een eerste aanzet evenals ter voorbereiding de 3 dagen Pieterpad met volledige bepakking. Het waren geweldige ervaringen met de partner waarmee je al 33 jaar het leven deelt. Vooral voor Els was de 11-stedentocht een prestatie van de “buiten categorie”. Maar een gezamenlijke wandeltocht van meer dan een week stuitte op meerdere bezwaren. Hoewel het wandelen ook mij niet echt eigen is, is de meerwaarde t.o.v. de fiets- en alpine- en schaatstochten de andere dimensie: een andere vorm van onthaasting, jezelf tegenkomen, het gevoel één geheel te worden met je omgeving en zo zullen er nog veel meer accenten aan te geven zijn. Over dingen willen nadenken maar aan het einde van de dagtocht niet weten waar je aan gedacht hebt. Rust in jezelf kunnen zoeken. Juist bij het wandelen (vooral alleen) ontstaat tijd. Je hoeft geen rekening te houden met anderen en ook het verkeer vereist veel minder aandacht dan andere vormen van voortbewegen. Tijd en aandacht voor de omgeving die je tegemoet loopt. Nieuw en onbekend. Het verleden neem je wel mee. De vraag is hoe aanwezig zal dat zijn? Andere mentale/ fysieke grenzen openbaren zich en worden wel of niet eenvoudig overwonnen. Zo is het –alleen- lopen van een meerdaagse tocht een weg geworden. Het beste middel om te ontdekken wie je bent en waarheen je wilt?

Waar moet de tocht aan voldoen en welke past daarbij?
Een tocht waarbij contacten met anderen niet noodzakelijk zijn was wel een uitgangspunt, hoewel de meerwaarde van reisgenoten is, het bezig zijn met het bereiken van eenzelfde eindbestemming. Luisteren en nadenken i.p.v. “praten” is een persoonlijk argument. Het alléén de route lopen waarbij je niet een ander tot last hoeft te zijn of omgekeerd en waarbij een ander niet (mede) bepaalt waar wanneer gestopt/gerust/gefotografeerd, enz. wordt was een belangrijk uitgangspunt. Verantwoording voor keuzes maak je zelf en ook verwijten zijn aan je eigen adres. Er is geen sprake van vluchtgedrag maar wel moet de tocht in tijd en ruimte voldoende zijn om jezelf (opnieuw) te ontdekken.
Een 5-tal jaren geleden ontstond de gedachte de voetreis naar Rome (boek van Bertus Aafjes) na te lopen. De benodigde tijd was voor mij persoonlijk, maar ook ten opzichte van Els, te veel van het goede.
Santiago de Compostella kwam als een goed alternatief.
Afhankelijk van de startplaats en het looptempo kun je de benodigde tijd aanpassen aan de eigen eisen. Om “zomaar” op de route naar Santiago “in” te stappen leek me persoonlijk minder geslaagd als er een beter alternatief voorhanden was.
De route Lourdes-Santiago de Compostella had mijn voorkeur. Heen en terugreis zijn goed en snel te overbruggen. De geplande wandelperiode van 6 weken is te overzien, waarschijnlijk en hopelijk ook voor de achterblijvende partner en gezinsleden. Er lijkt in die tijd voldoende gelegenheid om te ontsnappen aan de dagelijkse beslommeringen. Ook ruimte voor persoonlijke ontwikkeling en beleving moeten toch in voldoende mate aanwezig kunnen zijn.
Lourdes: Hier verscheen Maria volgens de overlevering. Zij wordt vooral aanbeden als
intermediair. Maar Maria is ook de beschermheilige van de reiziger, zoals ik.
Santiago de Compostella. Bezoek aan het graf van de apostel Jacobus. Mijn naamgenoot.

Doelstelling:
Mijn voettocht is (vooraf) niet bedoeld om op bedevaart te gaan hoewel enige geestelijke (godsdienstige) gedachten niet ontbreken als je een godsdienstig getinte opvoeding hebt genoten en deze nooit hebt afgezworen. Ga ik verder op zoek naar God?? Al lopend zal ik hier zeker bij stilstaan (zonder te stoppen!)
Een andere reden is dat ik misschien voor eens en voor altijd kan afrekenen met mijn (verafschuwde) (doop-)naam en de inschrijving bij de burgerlijke stand. Jacobus is een naam die ik niet noem en daar liever direct dan ook aan toevoeg dat mijn ouders zo creatief waren om de eerste, de middelste en de laatste letter te nemen waardoor de roepnaam Jos ontstond. Maar een bezoek aan het veronderstelde graf geeft misschien nieuwe inzichten. Tijdens zo’n lange wandeling lijkt mij een bezoek daarheen zeker de moeite waard. Ik zal het ervaren. Uiterlijk de dag voor Pinksteren bij terugkomst hoop ik meer te weten.

Lourdes, de plaats waar Maria (de moeder van Jezus en Jacobus) verscheen?
Het is een uitdaging om beide bedevaartsplaatsen met elkaar te verbinden. De pelgrimsroute schijnt je letterlijk en figuurlijk “vrij” te maken. In een boek getiteld “Gaandeweg word je Pelgrim” wordt hierover geschreven. Ik ben benieuwd of en hoe ik dat zal ervaren.

Inmiddels zijn er vele en diverse argumenten de revue gepasseerd en denk ik me even terug in de collegebanken tijdens de studie Bewegingswetenschappen (richting Sport & Beleid) aan de VU in de jaren 70. Vanuit de toen heersende stromingen werd duidelijk gemaakt dat het vak Lich. Opv. (en dus ook mijn opleiding aan de Acad. voor Lich. Opv.) niet veel anders was dan een mooi gekleurde en smakelijke “toverbal”. Zuig er op en steeds ontstaat er een andere kleur. Bij iedere kleur hoort weer een ander argument om het vak te rechtvaardigen en daar doelstellingen aan te ontlenen. Zo is het vak in een periode geschikt voor de strijd tegen overgewicht, voor verbetering van hart en longen, voor de geestelijke vermogens, voor het voorkomen van stress, voor therapeutische doeleinden enz. Het lijkt er op dat deze lange wandeltocht (al dan niet ondersteund door zgn. “Nordic Walking Poles”?) met al haar dimensies en al dan niet beoogde effecten ook vergelijkbare kleurschakeringen gaat aannemen. Of het inderdaad overal goed voor is? Ik ben benieuwd!
Volgens mij moet ik maar snel op weg.

De periode en de afstand:
De door mij gekozen route die via Narbonne langs Lourdes naar St. Jean Pied de Port loopt en daar aansluiting geeft op de traditionele Camino Francées naar Santiago is een niet veel gebruikte maar juist goed begaanbaar en aangenaam om “in”te lopen Meestal wordt vanuit Lourdes gekozen voor de Aragonese route (Zie Lit. “de Pelgrimsweg naar Santiago”. Uitg. ANWB) die via de pas de Somport direct naar Spanje gaat. Deze weg voert hoog door de Pyreneeën en geeft dan nog veel kans op onbestendig weer (sneeuw) met alle gevaren van dien als je alleen loopt, dus kwam deze route voor mij te vervallen.
Toen het besluit omstreeks de jaarwisseling 2005/2006, vooral ook door de stimulerende woorden van Els, genomen werd om de daad bij het woord te voegen heb ik in overleg gekozen voor de periode eind april tot begin juni. Het is in die periode nog niet zo heet en ook niet zo druk met pelgrims. Wel is ook de kans op neerslag (regen) groter dan later in het jaar maar de natuur is op z’n mooist.
Maar ik ben ook benieuwd hoe het voor de thuisblijver(s), met name Els, zal zijn. Thuis komen zonder begroeting en een luisterend oor is ongetwijfeld even wennen, maar ik weet zeker dat ze haar draai zal kunnen vinden. Ik vind het in ieder geval heel bijzonder dat ik de ruimte krijg om te gaan. Nu maar hopen dat ik ook weer thuis mag komen na 6 weken.
Natuurlijk is gedurende 6 weken 930 km. lopen lang en ongetwijfeld ook lang niet altijd leuk.
Hoe anders stonden de pelgrims er 800 jaar geleden voor. Zij waren de echte pelgrims, wij verwende wandelaars. Bevoorrecht in zeer veel opzichten begin ik. Hoe het “ver-” ”loop” zal zijn dat vertel ik een volgende keer.