Fini sterre of finis terre?

Was het het veld van de ster waar de beenderen van Jacobus werden gevonden of was het toch het einde van de wereld? Wij zijn het miet te weten gekomen. Wel dat we vanuit het dorpje nog een schitterende rondwandeling hebben gemaakt om het mysterie te ontdekken. Wij hebben bij `het licht van de ster´ het mysterie niet kunnen ontrafelen. Wel dat de rondwandeling van de vuurtoren terug af en toe zeer stijl was. Zo stijl dat Els het liever hardlopend zou doen dan stapvoets. Gelukkig was ze zo verstandig om het niet te doen. Waarom zou je ook?
Je kunt eigenlijk nooit zo hard lopen dat je jezelf voorbij loopt! Je zou dan immers achterover vallen. Volgens het spreekwoord ´op je achterhoofd gevallen´ zou daar wel eens vansdaan kunnen komen omdat mensen die dat is overkomen niet meer bij de tijd zijn, ze niet meer op een rijtje hebben.
De werkelijkheid bij ´te hard lopen´ is dat je eerder voorover valt. Dat ligt ook meer voor de hand. Dat je vervolgens over je iegen benen struikelt levert ook niets op. De strekking is dus: Loop maar gewoon. En dat is dan ook precies wat Els deed en wat geheel bij haar past.
Het was wel bijna het einde van een bijzonder waardevolle reis. Geen échte´Pelgrimsreis maar zo ging de Duitse momiek HP. Kerkeling ook niet op weg. In zijn boek ´Ik ben er ven niet´treffen we hem ook in pensions en hotels aan en wordt hij pas aan het Fini de Camino, aan het einde van een lange tocht Pelgrim wanneer hij zich onderdompeld in alle dagelijkse eenvoud van ´doen en laten´.

Aangekomen in Santiago waren we zoals reeds geschreven direct naar een kapelletje gegaan om daar een kaarsje op te steken. Deze kaars hadden we uit Amstelveen meegenomen omdat ik dit aan mijn ´oude´schaatsvriend Jan Vereecken had beloofd voordat hij onlangs overleed. Dat kaarsje opsteken was niet zo eenvoudig omdat je in de kathedraal alleen electrische kaarsjes kunt kopen!! Ondanks de andere aanwezigen hebben we met de meegenomen aansteker het kaarsje aangestoken en het op de altaartafel enige tijd laten branden. Blijkbaar waren de aanwezigen onder de indruk want niemand sprak ons aan over ons handelen en het maken van enkele foto´s. Ik wist niet dat Jan dol was op teksten van Toon Hermans. Toch kocht ik op een gegeven moment een kaarsje met daarop een tekst van Toon Hermmans. Hij was erdoor tot tranens toe geroerd. Wat een ´toeval´ en had gebrand bij de kist waarin Jan lag opgebaard. Hij was altijd zeer onder de indruk van teksten en liedjes van Toon Hermans en deze trof hem zeer maar ook mij. Ik wil jullie deze ook niet onthouden omdat het een strekking weergeeft waaraan ik gevolg probeer te geven in mijn leven en die zeker op een tocht als deze past. Het gedicht is als volgt:
Je hebt iemand nodig
stil en oprecht
die als het
er op aankomt
voor je bidt
of voor je vecht
Pas als je iemand bent
die met je lacht
of grient
dan pas kun je zeggen
ik heb een vriend.

Laten we hopen dat we allen niet vele vrienden hebben maar dat we die ook kennen.
Wat te denken van het feit, dat toen we aankwamen bij de kathedraal en Armin mijn Duitse mede pelgrimsvriend van de Camino del Norte (vorig najaar)mij aan mijn stem herkende en wij elkaar in de armen vielen alsof Jacobus het nodig had geacht de lopp der sterren zo te organiseren dat we elkaar hier wederom zouden ontmoeten!. Schreef ik niet al veel eerder op deze site over ´Toeval´ en de vraag of dat wel bestond.
Maar nu: Fini de Camino, althans deze. Welke Camino er op ons wacht blijft een mysterie. Ik hoop dat het voor ons allen een ´Bon Camino´ zal zijn. Dat we vele vrienden op onze weg tegen komen. De beste die ik tot nu toe tegenkwam was Els.