Indruk

Vervolg indrukken
Na de overschaating in de vorige tekst omtrent mijn vreugde over dat het naar wens lukt. Leek het me dat ik als nederig mens de pelgrimsmis om 18.00 uur moest gaan bijwonen. Een kerk vol en dat bijna iedere dag. Want niet iedereen die komt gaat ook lopen of loopt delen zoals velen in Ned. het Pieterpad. We kregen allemaal de zegen waarbij vanuit een zijbeuk een prachtig gebeeldhoude pelgrim goedkeurend meekeek.
Het valt me op hoe druk het hier is: tientallen nationaliteiten. Strijden om op tijd te zijn voor een bed of voor de pelgrimsmaaltijd (incl. ontbijt) voor 8 euro.
De tocht van eergisteren ging over de Col de Gambia. Uren klimmen en niemand maar dan ook niemand tegen komen. Doorplaatsjes gaan waarbij je je waant in Orodur sur Glane. Waar (bijna) alle bewoners tezamen werden gedreven en uitgemoord. Het dorpje ligt er nog zo bij alsof het gisteren is gebeurd. Letterlijk uitgestorven en dat is het tijdens mijn tochten toch niet. Behalve je gedachten zijn er ook altijd honden die voor de bewaking zorg dragen.
Dankzij de Dazer (een aparaat dat geluidsgolven uitzendt waar honden zich door terugtrekken) die voor mij de uitvinding van het jaar is voel ik me heel wat. In 99% van de gevallen bleek gisteren werkt het. Maar toen dus niet. In de klim in gedachten verzonken schieten vanuit een hek dat ik net gepasseerd was 2 honden mijn richtin op. Met mijn stok maak ik afwerende bewegingen. Mijn Dazer vuurde maar zonder resultaat. Volgens mijn latere analyse stampen deze 2 rechtstreeks van de wolven af en hadden dus ook nog die genen. Als ik met de stok een beweging naar de ene kant maakte vie de ene aan en vervolgens met de stok de andere kant de ander. Al klimmend had ik me inmiddels omgedraaid en liep ruggeling de vrij stijle weg achteruit omhoog. Toen er wederom een aanval werd ingezet heb ik terug gemept. Mijn ¨ripost¨ was raak. Het deed me denken aan de schermlessen op de Academie van Maitre van de Berg of bij Jan Snellen. Daar werd ons geleerd dat bij een aanval je deze snel moet overnemen met een ripost. Eeen tegenstoot wel te verstaan. Deze van mij raakte het dier op de kop en beiden dropen af. Mij met het kippevel achterlatend maar wel als overwinnaar.
Door het Franse land lopend zie je uiteraard ook 2CV´s. Er was er zelfs 1 die gelijk zo mooi leek als die van mij. Ik ben doorgelopen omdat het regende en ik mensen niet met een onnozele Nederlander met een bezichtiging wil vereren. En: stel je voor dat deze mooier is; dan wordt ik er ook niet gelukkiger van. Wel zag ik nog een bijzondere Citroën op 2CV onderstel en dashbord. Uiteraard foto´s genomen om later tre determineren. Maar zo lopend langs ,s Heren wegen zie je nog een wat, ontmoet je nog een s wat en denk je nog eens wat.
Mijn boekje voor dagboeknotities op A6 formaat beslaat inmiddels 35 pag. Het is ook een buitengewone tocht waarbij me vooral is opgevallen hoevaak het toeval toch geen toeval meer genoemd kan worden. OP meest cruciale momenten dienen zich oplossingen aan door een of andere onverklaarbare oorzaak. Soms denk ik wel hoe kan dit is het fictie maar het is de werkelijkheid. In de uitwerking van mijn dagboek zal ik hier zeker op terugkomen. Helaas is mijn tijd bijna om en sluit ik af.
Dank aan de velen die via deze site of via Els belangstelling tonen. Foto´s hoop ik een volgende keer.