Vervolg

Dankzij computer problemen kon ik nog net de tekst safen en moest op een andere computer verder. Sorry.
Ik was gebleven bij het feit dat ik op weg was naar St. Jean vanwaar ik de Pyreneeën zou oversteken. Eén van de toppen die moest worden overgestoken was die van de Col de Gambia. Uren klimmen en dalen met als laatste een klim van ongeveer een uur.In gedachten verzonken liep ik voort en vroeg me af waarvoor dit alles dienden. WEljke reflectie bracht dit. Al peinzend zag ik rechts van me eerst 1 buizerd en later meer. Ik telde ze het werden er steeds meer. Uiteindelijk zag ik er 12 zweven. Ze stegen en stegen hoger. Het deed mij terugdenken aan de periode dat ik aan zweefvliegen deed (jaren ´70-´80. ook toen was loskomend van de leir die ons omhoog trok de blik gericht op deze perfecte zwevers. Toen genoot ik ervan, nu weer en overwoog of ik het nog wel weer zou willen. Veel tijd om daarover na te denken liet ik me niet. Ik zag 1 van de vogels hoog boven de ander, dan een hele groep en dan 1 veel lager. Ik zwoegde voort. Ik dacht na over het feit dat mijn vader een liefhebber moest zijn geweest van lange afstandswandelingen gelet op de vele emblemen op zijn wandelstok (die ik nog heb. Het was in zijn studietijd gedurende ein jaren ´30. Nog voor ik 4 was overleed hij. Ik heb hem nooit naar deze ervaringen kunnen vragen. Ze zijn ook niet opgetekend. De gedachte deed me verdriet. Ik pinkte een traan weg en vervolgde mijn tocht. Nog steeds had ik de volgens in het vizier. Het leek net of de bovenste vogel mijn vroeg overleden vader was. Daaronder een grote groep: ouders, schoonouders, vrienden en als laatste kort geleden overleden bekenden. Zij moesten de aansluiting nog vinden. Moeiteloos kon ik namen bij de vogels plaatsen. Natuurlijk fictie maar toch.......inmiddels zag ik het bordje rechtsaf: Col de Gambia. Na het voorzichtig op het smalle pad passeren van een groep grazende koeien aan de zijkant was ik er. Tijd voor koffie. Ik was eenzaam geweest gedurende deze tocht maar niet alleen.
Nu ik inmiddels op de Camino (De weg naar Santiago wordt zo genoemd)zit kun je stellen dat ik alleen ben en daar ook bewust voor heb gekozen maar zeker niet alleen gelet op de vele honderden die met mij richting Santiago lopen. Hoewel: velen lopen de route zoals wij Pieterpad. Boeiende gesprekken vonden de afgelopen week plaats met 4-tal andere personen (een Deen, 2 Spaansen en een Mexicaanse) De plaats van de kerk, kerkleiders en wereldleiders was boeiend. Zeker als je oploopt met mensen tussen de 30 en de 40. Mogelijk daarover een volgende keer.
Aan de geestelijke verzorging heeft het de laatste dagen ook niet gelegen. OP groet hoogte over de pYreneeën werd ik enige tijd vergezeld door een pastoraal werkster in een ziekenhuis (Ds. Jaap Doolaard zou haar kennen en krijgt de groeten. Ik weet alleen dat haar voornaam Jozien is)en een predikante. Samen waren ze vanuit Amsterdam tot daar gekomen. Nanette stel ik voor om eens eens tocht door Frankrijk te maken met een wordt voor (of tegen) de honden. Als ze alleen al het verschil ziet met Spanje waar ik nu 3 dgn. loop en nog geen keer ben geattakkeerd door agressieve honden.
Hans kan ik melden dat ik gisteren grote witte arend arend zag met een donkere rand langs de vleugels. Van Els begreep ik dat het een gezellige K. dag is geweest. Olaf bedankt voor de reactie. reinoud ook en ik hoop dat ik met mijn dagboek iets kan bijdragen aan awt ik beleef.