Overpeinzingen

Na het vegetarisch menu in de Braziliaanse albergue waar ik zat was het moeilijk wegkomen vanochtend. Ze bleven praten hoe geweldig hetwas dat ook niet Brazilianen hen bezochten.Ik had aan tafel net als anderen moeten vertellen waarom ik liep. Natuurlijk vanwege Maria en Jacobus. Maar de climax kwam toen ik zei datr ik tijdenlang met een Braziliaan de route had gelopen en wel eens wilde weten wat een Braziliaanse albergue was. Konklusie: niet deze maar de municipale is qua eten beter. Maar het idee om een ieder wat te laten vertellen was indrukwekkend. We waren met ongeveer 10 aan tafel. Naast mij 2 Duitsers ( 50´ers) uit de omgeving van München. Zij begonnen gelijk over het geloof en de plaats daarvan in hun dagelijks leven. Ik probeerde het gesprek wat te sturen door te vertellen wat ik bij anderen de afgelopen weken te weten was gekomen over het geloof en wat de Camino met elkaar gemeen hebben. Veelal gaat het dan ook over de dagelijkse praktijk waarbij de Zuidamerikaan, de Mexicaanse, de Deen en de Oostenrijkse het gebruik van bv. voorbehoedsmiddelen en geneesmiddelen tegen Hiv gewoon bespreken zoals wij dat ook doen.
Voor hen was echter wat de Paus en ook Paulus heeft gezegd Heilig. Als je doet wat zei zeggen is er geen probleem in de derde wereld. Je meot de leiding volgen. Mijn poging een meersporen oplossing aan te dragen faalde. Het gevaar dat hele generaties hierdoor in problemen zoeden komen maakte geen indruk. Liever gezegd werd me vertelt dat vroeger ook generaties stierven aan cholera of de pest. Ik had er de pest in maar liet het neit merken zoals bij het Cruz de Ferro beloofd. Ik dacht vandaag onderweg nog wwer terug aan het boek van Herman Vuijsje: Pelgrim zonder God. Hij loopt de route om bep. redenen tegengesteld en ontdekt de streng godsdienstige houding in het Spaanse en de afnemende belangstelling als hij richting Amsterdam komt. Hoe tegengesteld aan de houding van deze volgelingen van de nieuwe Duitse paus Ratzinger. Gelukkig was er geen nagerecht en kon ik naar bed.
Overdag liepen de gedachten toch weer die kant op zoals gisteren geëindigd. Nog geen 10 dagen geleden was ik in een albergue die door jonge mensen gerund werd en die dit werk uit Christelijke overtuiging doen. Er was openheid, gelegenheid voor gebed en gesprek en ieder kreeg in zijn of haar landstaal het boekje ¨Levend water¨ mee (evangelie van Johannes). verder wensten ze ons een gezegende Camino. Puur en simpel. Doe ermee wat je wilt.
NB. Laat ik nu vandaag achter 2 Duitsers lopen met een linnen tas warvan de merknaam me is ontgaan maar wel de opdruk: ¨Waser für das Leben¨.
Twee dagen geleden passeerde ik het ¨Cruz de Ferro¨ Dit kruis staat op een berg en heeft een grote betekenis voor iedere pelgrimsganger. Deze dient een steen (symbolisch voor de last die hij/zij bij zich draagt)die hij van huis heeft meegenomen daar achter te laten. Vooraf kon je de steen in het Benedictijnerklooster waar wij vlakbij overnachtten laten zegenen. Ik moet bekennen dat ik geen steen heb meegenomen en dus ook de voorkeur gaf aan mijn geserveerde forel toen de klokken luidden voor de mis. Het deed me teveel denken aan het zegenen van de nieuwe Dafjes in de jaren 70. Maar de symbolische werking was niet uit mijn gedachten. Bij het Cruz de Ferro heb ik een foto van mij laten nemen waarbij ik symbolisch van alles uit mijn handen laat vallen: de steen om mijn nek, de steen des aanstoods en als ik die ooit had gehad mijn nierstenen. Maar een steen om mee te gooien heb ik niet gepakt. Ik ben voel me dan toch meer Protestant.
Even verder op mijn weg het dal in trof ik urenlang een pad met van die rollende stenen en meer van dat soort ongemak. Toen ik echter diverse malen mijn voet stootte dacht ik wel: ¨ik had die steen van die Ezel achter moeten laten want ik had het gevoel of het steeds dezelfde steen was, zo´n zere teen kreeg ik ervan. Had ik toch naar de mis moeten gaan?
Vandaag een geweldig mooie route gelopen. Zelfs langs heel oude romeinse wegen waar niets aan gedaan is. Meer dan een uur duurde die klim. Je kunt je dan een voortstelling maken hoe dat geweest moet zijn in die tijd met karren en mensen. Met die voorstelling was de romantiek over die periode dan ook gauw over.
Vervolgens kwam ik in een dorp O´Cebreiro waar het een toeristisch allegaartje was omdat ook daar een wonder was verricht. Maar afgezien van de aanschouwing van de prachtige relikwieën was er bij de toeristen toch vooral belangstelling voor alles wat met de pelgrimage naar Santiago te maken had. Velen van ons moesten dus niet alleen ons verhaal (het waren Duitsers) vertellen maar ook met hen op de foto. Ook een dag geleden deed zich dat al voor toen ik Villafranca del Bierzo passeerde. Ook dit is een prachtige stad maar het bezoek hier van de toeristen behelst minder de kerk dan wel de bezichtiging van het binnenste van een albergue. Dit gaf hen wel een zeer luxe voorstelling consteerde ik van wat ik zelf heb megemaakt.
Vrienden het is genoeg. Ik ga eten. Nog 130 km. volgens de officiële telling die na 150 km om de 500m. staat aangegeven. Ik spreek jullie en dank voor de gezellige reacties. Het ga jullie goed. Jos