Nico

Dat was het bericht dat ik gisteren op de rol had staan om te schrijven maar er was geen gelegenheid. Pilsje gedronken in een café met internet tekst op toegangsdeur. Mooi dus niet.
Het gaat in de titel van dit bericht niet om die Nico of die ander, we kennen deze waarschijnlijk geen van allen deze. maar zijn bericht is helder.
Enige tijd geleden kwam ik herhaaldelijk een tekst tegen ondertekent door Nico. Het was een met viltstift geschreven tekst in een omgekeerd plastic hoesje tegen de regen. Je loopt er langs, je loopt door maar na ver¨loop¨ van tijd intrigeerd het en stop je om het te lezen. Voor mij was dat zo´n punt tijdens een lange klim. Toch even pauze om te lezen. Nico wijst ons in de tekst op het alles wat we al overwonnen hebben tijdens de Camino (weersomstandigheden, lich. problemen, geestelijke ineenstorting en neom maar op) en wat we nog zullen overwinnen. Veel hebben we kunnen omzeilen maar we hebben ook onszelf leren kennen voir wat betreft hetgeen we niet konden omzeilen. We ontdekten wie we niet zijn en wie wel. Tot slot geeft hij aan dat we op de Camino achter ons moeten laten wie we niet zijn en werken aan wie we wel zijn. Maar dat is eenvoudiger gezegd dan gedaan liep ik verder op mijn weg in het neimandsland te bedenken. Weet ik zelf wel wie ik wel ben? Meetbare prestaties ben ik dat? Ben ik alleen degene die de 930 km Lourdes - Santiago heeft gelopen of ben ik meer dan dat. Gaat het niet meer om het onmeetbare dacht ik: het onmetelijke? Wie en wat wil ik zijn/worden in mijzelf. Werken aan verandering dat blijft blijkbaar een noodzakelijk kwaad of ...om het kwaad te bestrijden?. Zo was het heerlijk 4 weken geen krant, geen televisie, geen boter op het brood, enz. te hebben. Toevallig zag ik 1 keer iets op de televisie toen ik onderweg een kop koffie nam. FC Barcelona was per vliegtuig aangekomen en Frank Rijkaard verscheen. Toen realiseerde ik me dat er ook nog zoiets als voetbal bestond. Ik zag hem met een Cup met Grote Oren. Welke? Ik weet het niet. Ik betaalde en vervolgde mijn weg. Leven van 25 euro per dag kan ook. Wat is geld dan relatief in vergelijk met deze veelverdieners en wat kan je er veel mee doen!!! Ik bedoel leven heel dicht bij jezelf. Veranderingsprocessen ondergaan. Geen psychiater, councellor, therapeut of welke intermediair is in veel gevallen nodig denk ik. De Weg naar Compostella kan zo´n therapeutische weg zijn. ¨De weg is het Doel¨ schreef ik in een eerdere bijdrage. Zo kan het maar met je gebeuren als je de weg gaat. Nico herinnerde daar nog eens fijntjes aan.

Gisteren en eergisteren maar ook vandaag heel veel in de regen gelopen. Veel buien overdag mmar ook ´s nachts. Mijn poncho aan en uit. Op een gegeven moment geen regenbroek meer aangetrokken maar de poncho met beide stokken als een schort voor me gehouden. Helaas zijn de schoenen niet waterdicht dus ook nog sokken verwisseld omdat ik de vorige avond ontdekte tussen 2 tenen een blaar te hebben gelopen door het vocht denk ik. Ik bedacht me toen vandaag nadat ik weer sokken had verwisseld dat een blaar eigenlijk een bijzondere manier van vervellen is. En daarmee was ook dat opgelost. Vervellen is immers een constant natuurlijk plaatsvindend proces. En daar was mijn blaar een versneld voorbeeld van.

Ook wil ik jullie niet onthouden de momenten dat ik een SMS´je binnen krijg. Menigeen in mijn gezelschap kijkt dan op omdat ik het aparaat links in mijn borstzak van mijn fleece draag. Ik zeg dan maar dat het mijn pacemaker is die me waarschuwt maar dat het ook mijn geweten is. Als ik dan mijn mobiel tevoorschijn haal en vertel dat het mijn echtgenote is die belangstellend informeert of mij sterkte wenst gaat het onderwerp zeker enige tijd over mijn thuisfront en voel ik me daar weer heel gelukkig bij.

Inmiddels zit ik op 5 km van de stad Santiago zelf. Ben zeer benieuwd wat ons morgen staat te wachten. Het overnachten hier is geen probleem met 500 slaapplaatsen. Deze werden gerealiseerd toen de Paus hier in 1993 op bezoek kwam. Alles even groots opgezet maar nu doods en stil. Het laatste stuk van de weg was ook niet meer indrukwekkend. Veel stijgen en dalen maar dat was het even later ook het geval toen we de start en landingsbaan passeerden. Het gaf daadwerkelijk het gevoel: ¨De Camino is voorbij¨. Het is ook merkbaar aan de vele kleine rugzakjes op weg naar Santiago. Voorzien van een Pelgrimspas maar vraag niet naar de stempels of hoe deze werden verdient. De commercialisering dringt zich op. Vele malen zag ik de afgelopen dagen in de meest verlaten dorpen de Coca Cola automaten staan voor de dorstige wandelaar die zich wil beperken in zijn gewicht.

De vermoeidheid slaat toe merkte ik de afgelopen dagen door de omstandigheden. De 4 weken hebben energetisch zeker hun tol gevergd. Misschien moet ik toch op eerdere voornemens terugkomen en is met het bereiken van Santiago het grootste doel bereikt. Er is mogelijk geen plaats meer voor meer geestelijke- en lichamelijke belasting.
Overleg met het Parlement zal uitsluitsel brengen. Tot een volgende keer.
Jos.
Dank voor al jullie bijdragen. Tegen Cor kan ik zeggen dat ik een Duitse schoolgroep tegenkwam die op vrijwilige basis 250 km liep. Dus wat let het om dit met een interconfessionele school als het HWC ook te organiseren. Lijkt me goed om dan juist niet naar Mekka of Medina te gaan maar geloofsoverstijgende doelen na te streven. Guido gefeliciteerd. Ben blij nog een jaar te mogen sponsoren.