Man bijt hond

“Man bijt Hond” (Abcoude, 20 maart 2008)

Het moest er toch maar van komen; een wandeling van 40 km. Een finale test!! Wat testen? Conditie, schoenen, materiaal? De echte test is dit jaar wederom DE WEG:
nu niet Lourdes- Santiago de Compostela maar SEVILLA-SANTIAGO DE COMPOSTELA.
Een uitdaging? Zeker. Wat kan en wil ik nog? Eigenlijk gaat het niet eens zozeer om de fysieke uitdaging maar de hang naar het geluksgevoel dat op de eerste tocht ontstond. De vrijheid, het gesprek met het Universum, de dialoog tussen “de Schepping en de geschapene”.

Zelfs op een tochtje op die bewuste donderdag 20 maart door het Groene Hart van Holland van Amsterdam via het Gein naar Abcoude, naar Baambrugge, Vinkeveen, de Waver en vervolgens via de polder “de Ronde Hoep” en Ouderkerk a/d Amstel weer op Amstelveen aan is er al voldoende tijd en rust om een goed gevoel te krijgen. Een verlangen om weer te starten borrelt op. De gedachten mogen “los”, niet gehinderd door alledaagse zaken. Of toch?

Het weer slechter. Toevallig geen regenjack mee maar wel een geweldig nieuw fleece dat kon voorkomen dat de kou mijn botten al te zeer zou aantasten. Het was dus een genoegen om te weten dat ik in Abcoude een kop soep kon nuttigen in het café waar we, Els en ik en een bevriend echtpaar, enkele jaren geleden met hetzelfde doel stopten tijdens de training voor de wandel 11-stedentocht. Een echte monstertocht van ruim 200 km in 4,5 dag. Nu ging ik er alleen heen, alleen met mijn gedachten wetende dat die vriendin niet meer kan mee lopen maar zoals ze voor haar overlijden nog zei; “ik ben benieuwd naar wat er hierna zal zijn?”.
Ze voorvoelde ook straks nog een rol van betekenis te kunnen spelen..
De soep is op. Verder gaat mijn dagtocht. Maar nauwelijks op weg word ik staande gehouden door een dame met een grote filmcamera en een geluidstechnicus. Ze stellen zich voor als een team dat opnames maakt voor het NCRV programma “Man bijt Hond” en vragen of ze een stukje mogen meelopen en wat vragen stellen. Beter: of ik wat wil vertellen over wat me beweegt? Zelfs dat is voor tweeërlei uitleg vatbaar. Ik geef te kennen dat het niet is om de fysieke prestatie dat ik naar Santiago loop en ook niet om “boetedoening” of “de aflaat”. Dat is het document (de Compostela) dat je kunt krijgen als je in Santiago aankomt en tenminste de laatste 100 km hebt gelopen. Snel denk ik daar het mijne van: lopen naar Santiago om “boete te doen”?. Als het daar om moest gaan zou ik altijd van huis moeten zijn (grapje). Ik vertel nog wat over mijn belevenissen op mijn eerste grote tocht maar vooral over de rust die over je komt. Je bent onderweg met het langzaamste vervoermiddel dat we hebben, zo langzaam als een slak en ook met je huis op je rug. Onderweg geen tv, geen krant en geen mobiel. Er is alle tijd om alles te (her-)overwegen. Opnieuw herinneringen een plaatsje geven, vrede te hebben met het feit dat je dingen wel of niet hebt gedaan. Alleen onderweg. Mopperen heeft geen zin, dat doe je alleen tegen jezelf en na enkele keren kom je tot de ontdekking daar niet gelukkiger van of gemotiveerder door te worden. Waardevol om van tijd tot tijd alleen te zijn, dankbaar dat ik dit (nog) kan. En dan, voordat ik het me goed en wel realiseer nemen ze afscheid. Ik hoor wel wanneer het wordt uitgezonden. Een tel.nr. en de aantekening: “de wandelaar” is genoeg om me te typeren.

Voort gaat de tocht. Als ik dacht via Abcoude onder de A2 door te steken naar de Waver dan kom ik echt van een koude kermis thuis. De achterzijde van het bordje dat de richting aangeeft meldt dat het nog 7 km is maar aangekomen bij de A2 is de hele boel afgesloten en is er alleen een weg terug. Ik moet dus nu wel eerst naar Baambrugge en dan onder de A2 naar Vinkeveen. Bij het richtingsbord aangekomen blijkt de route naar de Waver aan de andere kant zichtbaar afgeplakt. Wat mopperen….beter opletten, controleren. Echt op jezelf vertrouwen. Scherp blijven ook al wordt dat moeilijk als je lange trajecten aflegt.

De regen neemt gestaag toe, de wind is tegen en komt aardig in de buurt van de 7. Op je rapport mooi maar nu liever een 4 of een 5. Vroeger op school was dat regelmatig andersom. Een regenbroek heb ik niet mee en mijn benen worden koud. Flink de pas erin. Prachtig wandelen tussen de Vinkeveense plassen door totdat ik uit mijn droom gewekt word door een vervaarlijk blaffende hond. Zou hij echt bijten? Dan wordt het: Hond bijt Man” en daar voel ik niets voor. Mijn stok en mijn Dazer (verdrijving van honden op basis van geluid) komen me te hulp. Zonder die attributen zou ik een dergelijke tocht niet durven maken. Ik realiseer me dat soms kinderen niet goed worden opgevoed maar met honden is dat niet veel anders.
Je moet er maar mee omgaan op de manier die het beste bij je past.
Mijn wijze dus van: “Man bijt Hond”. Ik ben klaar voor de uitdaging.
Jos