De Meseta

Eindelijk weer een gelegenheid om jullie oip de hoogte te brengen van de vorderingen. Oook ontzettend leuk al jullie reacties te lezen. Soms krijg ik het gevoel dat het snel gaat vooral wat betreft de afstand maar realiseer me zeer hoe betrekkelijk het is. Vandaag ben ik de helft van mijn geplande tocht gepasseerd maar moet er niet aan denken dat ik nog bijna 500 km moet. Enkele dagen geleden liep ik nog eindeloos parallel aan provinciale wegen en de dag dat ik 40 km liep en om 7 uur vertrok had het de dag ervoor geregend. De passerende auto´s gaven me het gevoel me als een slak voort te bewegen. Niet te geloven maar nog geen uur later zie ik een man in mijn richting komen door de bermkant. Nieuwsgierig als ik ben was ik benieuwd wie mij tegemoet kwam al speurend in de berm. Hij had lieslaarsen aan een regenjas terwijl toen de zon al scheen en grote plastic handschoenen. Hij passeerde en ik zag in zijn hand een grote zak. Toen ik voorbij was kon ik toch mijn nieuwsgierigheid niet bedwiñgen en liep de tientallen meters terug om hem te duiden dat ik wilde weten war er in de zak zat. Hij liet het me zien. Vol met grote slakken. Hoe toepasselijk. Wat een toeval. Voor de restaurants begreep ik. Helaas was ik al weer op weg toen ik me bedacht dat ik een foto had moeten nemen en nam mee voor dergelijke kansen me niet meer voorbij te laten gaan. Dat gebeurde gelukkig een dag later in Burgos. Overigens wat een prachtige stad. Nauwelijks was ik de stad binnen of ik hoorde een bijzondere fluit die me tegemoet kwam. Laat het nou een ouderwetse scharensliep zijn maar niet zoals wij die van vroeger kende maar allles opgebouwd op een fiets. Nadat hij gepasseerd was ben ik toch teruggelopen en vroeg hem of ik voor 1 e een foto mocht nemen. Hij en ik verguld. Jammer dat ik geen foto´s kan plaatsen dus die houden jullie tegoed. Nu al bijna 3 dgn. niets anders dan eindeloze hoogvlaktes met stijgen en dalen en vaak 3 uur of langer geen dorp of iemand te zien. Gelukkig altijd water en brood mee net zoals mij verteld werd dat ze in de gevangenis kregen er blijkt goed op te leven te zijn. Als je dan net als ik dagelijks om ongeveer om 7.30 uur start zie je door de zon jezelf als een slagschaduw die wonderbaarlijk tegengesteld aan de toenemende vermoeidheid wat betreft de lengte afneemt totdat het tijd wordt voor een lunchpauze. Wel is het geweldig dat je dan het fluiten van de vogels hoort en op het ritme van het kraken van je schoenen en de schouderbanden van je rugzak je weg vervolgt. Uur na uur verstrijkt. Wat betreft de tijd die ik had uitgerekend loop ik letterlijk vandaag 4 dgn. op schema voor. Wil de komende dagen niet meer dan 30 km per dag lopen omdat mijn rechtervoet symptomen van een marsfractuur vertoont. Maar het is nog zeker geen probleem vooral niet als ik de vele strompelaars zie (spierblessures blaren, etc.). Door de lange afstanden van de afgelopen dagen kom je ook weer heel andere mensen tegen. Ieder met de eigen verhalen. Maar daar is mijn dagboek goed voor. Een vreemde ervaring was het ook toen ik eergisteren overnachtte in een klooster en na de mis getracteerd werd op knoflook soep, aangeboden door de kerk. Even later kwam een taxi voor en verdwenen een Japanse en enkele anderen daar in om zich te laten verplaatsen naar Burgos. Toen ik de volgende dag naar Burgos liep merkte ik dat er weinigen meer bereid waren om de 2 uur door de industriële voorsteden te lopen en namen dus de bus (zoals ook het ANWB boekje suggereerde te doen) Uiteraard komt dit niet in mijn boek voor tenzij ik ziek word.
Al weer 4 dgn. geleden kwam ik na lange tijd voor het eerst weer een Nederlander tegen. Het was een jongen van 13 met zijn begeleider. Hij liep al 5000 km. en deed een leer-werk traject. Een hyper kind. Uit huis geplaatst maar duidelijk dankzij de begeleiding op weg naar volwassenheid. Vandaag beland in een Auberge met hospitalerende (vrijwilligers) Nederlanders vanuit geloofsovertuiging luisterend naar de achtergrondmuziek. Jammer maar ik moet afsluiten. De verhalen en gedachten zijn eindeloos. Zo heb ik over Jaap Doolaard zijn legende nog verder nagedacht en me gerealiseerd dat ik waarschijnlijk toch wel voor de pot goud terug zou lopen maar ook het gevoel krijg de pot met goud met me mee te dragen met een geweldige vrouw, lieve kinderen, fijne familie en vrienden. Misschien ligt die pot met goud wel verborgen in Amstelveen. Zou ik daarom zo snel gaan? Wil ik al terug? Vandaag wel. Het is wel erg ver. Tot horens en dank voor al jullie reacties.