Samenleven/samenleving

Ongelovelijk maar in het café van de plaats waar ik na 34 km ben aangekomen en die je kunt vinden onder de fraaie naam: El Cubo de la Tierra del Vino heeft een computer waarmee ik na een spelletjesprogramma ook op internet kon tegen betaling van de locale spiritualiteit. Misschien merken jullie het. Allereerst bedankt voor jullie reacties. Els natuurlijk bedankt voor alle steun want at was ik vorige keer vergeten, Jan en Arthur moeten minder hersteltraining doen maar er gewoon voor gaan. Gewoon ook ¨mee-lijden¨ met deze pelgrim, Olaf ik heb dat natuurlijk overwogen maar zoals je zou moeten weten dient en pelgrim zich tijdens zijn reis grote beperkingen op te leggen. Daarbij kan ik toch niet de onderkomens en het eten onder betalen om me aan deze gelegenheid te bezondigen!!! en Didi succes met de opvoeding van de honden. Ze hebben me onlangs voor het eerst geholpen toen ik in gedachten verzonken een onduidelijke splitsing niet zag. Nog geen 50 meter later een hectisch geblaf en ik kippevel van onder tot boven. Ze zaten achter een hek anders had ik het zeker niet overleeft. De eigenaar was ook geschrokken en kwam naar het hek zodat hij mij duidelijk kon maken dat ik even terug moest om weer ¨op het rechte pad¨ te komen. Dat doet me denken aan een andere ervaring die ik jullie geloof ik nog niet heb verteld. Van Noord naar Zuid en omgekeerd vinden jaarlijks schapenroutes plaats. dat zijn kuddes van wel 25.000 schapen. Op afstand zag ik ze maar ze verzamelen bij bepaalde grote boerderijen. Zo naderde ik ook opeens, dus onverwacht, een dergelijke kudde en werd volop geattaqueerd door de honden van de schaapherder. Ik weet niet meer goed wat ik eerst dacht: ¨de Heer is mijn Herder¨ of ¨de herder is mijn heer¨. Het laatste zal wel het geval zijn geweest. Hij riep ze tot de orde en ik was niet langer het ¨Verloren Schaap¨ waarvan de honden dachten dat deze terug naar de kudde gebracht moest worden.
In die samenleving waar ik doorheen trek vallen meer zaken op.
Een café zoals ik de vorige keer beschreef als beschouwd door mijn wimpers in een wat obscure (voor mij volstrekt vreemde) gelegenheid biedt de mogelijkheid eens wat vergelijkingen te maken en terug te kijken op wat je al hebt meegemaakt. Het beschreven café kenmerkte zich naast de man met het verband uit een tiental personen die domino speelden (een favoriet tijdverdrijf hier). Op alle uren van de dag met een neutje erbij. Anderen aan de bar kletsen wat. Wat opvalt is dat alles maar dan ook alles op de grond wordt gegooid. De pitten van de olijven, de schillen van de pinda´s, de sigarettenpeuken en ga zo maar door. Dit alles neemt niet weg dat men het buitengewoon gezellig met elkaar heeft en het blijkbaar een sociale fonctie heeft. dat merkte ik ook toen ik met de Spanjaarde vanwege de overstroomde rivieren via andere wegen met hen mee liep. Diverse keren werd er gepauseerd bij een huis voor ¨Pensionistas¨ Hier is de bar en zijn de ¨bocadillo´s¨(broodjes met beleg) te koop. Jong en oud, vaders en moeders treffen elkaar hier. Komt en gaat. Het blijkt dat overal dergelijke buurt-en gemeenschapscentra bestaan. Het is geïntegreerd in het bejaarden cq. verzorgingshuis. Dus jullie begrijpen vanaf dat moment zoek ik die gelegenheden op. Daar voel ¨ik¨ me thuis maar kan een ieder zich thuis voelen. Niet om de ¨neut¨of de ¨café grande con leche¨ maar ook voor de social talk. Mogelijk een samenleving waar de politieke ¨bende van 9¨ zich nog eens over moet beraden.
Vrienden en famiie dank voor jullie aandacht, vanavond bij ¨Senora Carmen¨aan tafel met 4 Fransen. Geen ¨dicuter¨ dus maar ¨raconter et ecouter¨.
In deze ¨Hostal¨heb ik een slaapplaats en eten en drinken en .....wordt mijn was gedaan voor € 22,--. Na alle ontberingen heeft een pelgrim op zijn tijd ook recht op enige luxe. Ik drink mijn glas leeg, eet de laatste Olijven op en groet jullie. Morgen naar de prachtige stad Zamora. Dus vertrek om 07.00 uur. Tot wederhoren, jullie bereidwillige pelgrim.