Imagoschade

De nacht in Deba verloopt nders dan gedacht. De onrust die ik mee heb genomen van huis is er nog lang niet uitgelopen en ook niet van me afgewassen. Dat ging dus nu gebeuren.
Terwijl ik in rust een hartslag van minder dan 60 heb merkte ik om 24.00 uur dat deze nog steeds niet omlaag was gegaan. Ik kon de slaap niet vatten. De ¨Herrie stoppers¨ in mijn oren dempen wel het geluid van buiten maar niet die van binnen. Het bloed suist naar mijn hoofd want dat wil van zuustof worden voorzien om mijn gedachten te kunnen blijven voeden. Het bonken van het hartritme houdt me uit mijn slaap, zowel over links als over rechts. Het lijkt wel of er 2 hartpompen werken. Ik pijnig mijn harde schijf om de juiste beslissing(-en) te kunnen nemen. Ik moet iets forceren. Het loopschema speelt door mijn hoofd. Is dat heilig? De afsprak met mezelf om in principe alles te lopen eveneens. Ik zoek mijn koplamp en zet die op, zoek mijn horloge evenals mijn bril en ondertussen moet ik voorkomen dat de persoon onder me alles op z´n kop krijgt. Inderdaad een Hf. van 80.
Eric, de Nederlander waar ik de afgelopen dagen mee gesproken en gegeten heb heeft besloten om naar de volgende overnachtingsplaats de bus te nemen en dus een rustdag in te lassen.(NB. Vanwege het ontbreken van uitdagingen gaven we elkaar ook opdrachten om tijdens het lopen over na te denken. Zoals ¨hebben we angst voor onze vrijheid¨, wat is een dilemma, enz, maar daarover een andere keer misschien meer)
Opeens weet ik het. Ik ga mee met de bus maar ga vandaar de volgende etappe lopen. Deze is volgens het schema minder ver en zwaar. Ik win dan de dag die ik toch moest inhalen en loop dan toch. Hoewel ik heb wel de bus genomen!! Dat levert mij veel persoonlijke ¨Imagoschade op¨ want waar anderen langs de kustlijn van San Sebastiaan de bus namen, zelfs in het zicht van bruin bakkende, in de zon schitterende geoliede lichamen zich aan de verstofte en vermoeide pelgrim tonen, nam ik de benenwagen. Mijn imagoschade zal hierdoor niet minder worden want de pelgrim wordt niet gezien. Hij behoort tot het stof der aarde.
Toch staat mijn besluit vast. Eric weet het de volgende dag nog niet maar sluit zich hier later bij aan. Dat het desondanks een lange dag werd en een bijzondere onderneming is iets dat bij het reizen hoort en voegt aan het thema niets toe.
Het feit dat een ander iets wel doet en ik niet is dus voor mij onvoldoende legitimatie om mijn imagoschade uit te wissen.
Ik denk dat Jacobus (¨de Meerdere¨) die volgens de overleveringen in Santiago begraven zou liggen toch wel zou accepteren dat ik een stukje met de bus ga? De boerenkar uit de Middeleeuwen wilde ik nemen maar die is er niet. Het is nata bene het Heilig Jaar dat ik hem kom opzoeken en dat levert extra aflaten op. Mogelijk krijg ik er 1 of 2 minder maar dan heb ik toch voldaan aan mijn spirituele belofte om deze reis te maken? Moslims hoeven niet te vasten als er lichtelijke ongemakken zijn, ze hoeven dan zelfs niet naar Mekka terwijl ik me de pelgrimsreis wel tot doel ben blijven stellen. Zal dan de religie van onze Lieve Heer mij ¨mijn bustripje¨ dan niet vergeven?
Laat ik met een passend gedicht afsluiten. Een gedicht dat ik kort voor mijn vertrek op Els haar kamer zag hangen. Ik hoop dat daarmee de imagoschade tot een minimum beperkt zal blijven. De lezer zal begrijpen: dit verhaal moest me ¨van het hart¨.Het gedicht gaat als volgt:
¨Soms lijkt het of je in je
leven een omweg maakt,
maar die tijd gaat niet
verloren. Het is de tijd
die je nodig hebt om in
het hart te komen¨.