Lopen voor nachtrust of toch .......

Op mijn 1e camino schreef ik een stukje " de strijd om het bed" . Ook nu is dat nog van toepassing. Ik ben inmiddels een kleine 100 km. voorbij Santander. Overigens een fantastische stad met geweldige tapas barretjes zoals een van oorsprong Duitse dame me tijdens de boottocht vertelde en niet alleen dat maar ze ook voor me opschreef. Gelet op mijn leeftijd leek het haar net te ver gaan om me uit te nodigen deze met haar te nuttigen. Natuurlijk kan het ook zijn dat mijn uiterlijk en de transpiratiegeur haar dat niet aanlokkelijk leek om met mij in de haar bekende tapasbars te verschijnen. Het antwoord zal ik niet weten. Kort voor Santander nam ik afscheid van Eric en een Canadees echtpaar. Met Eric heb ik vele uren aan tafel doorgebracht en stevige discussies gevoerd. Het was bijzonder inspirerend maar dat neemt niet weg dat ik me fantastisch voel weer alleen te zijn met de weg en de natuur. Iedere bocht biedt weer nieuwe perspectieven. Dit bracht me vandaag weer op de gedachte dat het lijkt op het leven. Wie weet wat er straks of morgen gebeurt. Het leven is als mijn bochtige weg op de Camino. Soms gaat het niet goed en moet je op je schreden terug. Dat kan soms ver zijn zoals ik gisteren heb ervaren maar vandaag had ik meer geluk. St. Jacobus hielp me door me naar rechts te laten kijken toen ik een afslag niet had gezien en ver rechts onder me een andere pelgrim zag gaan. Geluk heeft een pelgrim nodig en ik kan niet zeggen dat me dat niet wordt toebedeeld. Alleen maar mooi weer 25 C. of meer en alleen enkele nachten regen. Kan dus veel tempo maken en de laatste dagen is dat ook meer dan 33 km. per dag.
Een bijzondere ervaring was wel datgene dat ik meemaakte vanuit Santander en op de titel van dit stukje slaat. Het was er zeer druk in de herberg van onze lieve heer. Slechts 40 plaatsen en meer dan 45 personen. Er werd geslapen in de gang, onder een buro, op een oude bank. Overal waar plaats was. Ik was gelukkig vroeg en had mijn rotzooi op het lege bed boven me, waar ook nog geen matras lag, achterlaten. Nee dus. Mijn waslijntje aan het bed om de kleding te drogen, want wassen kon niet, was ook al onder mijn bed gelegd. Een dergelijkm onderkomen met slechts 2 douches en 2 wc's zijn geen uitzondering. Ik hoorde die avond tijdens het eten dat er een probleem was tijdens de volgende afstand naar Polanco die meer dan 30 km is en voor velen teveel. Je moet vanwege een omweg vanwege een rivier nog 7,5 km extra lopen. De oplossing is dan of de trein nemen of over de spoorbrug lopen nadat een trein is gepasseerd. Tot dat laatste besloot ik omdat het in mijn Duitse boekje goed stond aangegeven. Anderen zochten veel zekerheid en namen niet de trein vlak voor de brug tot erna maar al vanaf Santander
en dat is 20 km. dus 4 uur lopen. Vroeg op dus en om 06.30 vertrokken om zoveel mogelijk anderen voor te zijn. Wat blijkt ik kom in de alberque waar voor 18 personen plaats is en er zitten er 18. Hieronder een groep van 8 dames die er al om 12.00 uur waren, immers met de terin, en tot 16.00 uur moesten wachten tot de alberque open ging. Ik kwam om 15.30 uur aan met een ander en we hadden 39 km. onder de voeten doorgelopen. Toch heel aardig toen na een kwartier 1 van de dames naar ons toekwam en vertelde dat ze een hostal hadden genomen en hun plaatsen in de alberque aan ons afstonden omdat wij alles hadden gelopen. Toch een ware pelgrimsdaad en dus later heel gezellig met en voor de damesclub een paar flesjes wijn gekocht en die samen soldaat gemaakt. Zo kan het dus ook op de Camino. Net als hier waar de vrijwilligers slechts een " donativo" vragen voor de gezamenlijke warme maaltijd en het ontbijt.
Ik sluit af want het is bijna zo ver. Het ga jullie goed en dank voor jullie reacties.