Contrasten

Zo, nu voor de 2e keer een poging om wat op de site te zetten. Enkele uren geleden na een hele tijd er aan gewerkt te hebben werd dit een mislukking omdat toen ik geld wisselde voor het internet gebruik opeens mijn tekst was verdwenen. De hulp van enkele jonge Spanjaarden die minder Engels spraken dan ik Spaans (iets wat ook een contrast is met de jeugd in Ned. die toch volop internationaal taalkundig wordt onderwezen) werd ik volledig uitgerangeerd. Het digitale blijkt toch niet mijn sterkste kant. Het is ook in een bar waar ik achter een scherm niet eens de letters van het toetsenbord kon onderscheiden. Blind kunnen typen op de computer was dus wel een pr´geweest. Maar ook die vaardigheid ontbreekt me. Een pelgrim zoekt echter overal een oplossing voor zodat ik nu met met hoofdlamp op volle snelheid zit te typen. Vervolgens was ik maar de was gaan binnenhalen en naar de Vesperdienst gegaan. Toch wat stichtelijks na een tegenslag in een onvergetelijke ambiance van het cisterciënsterklooster van San Maria de Sobrado. Een enorm complex waar de broeders al eeuwenlang pelgrims ontvangen. Er is zelfs een kloosterhof uit de 17e eeuw waar toen de pelgrims al samenkwamen.
Om maar gelijk met een Contrast te beginnen. Mijn huidige locatie is letterlijke een rokershol waar alles en iedereen door elkaar ratelt, 2 grote tv. schermen om het hardst vragen om aandacht. Daar zit ik ¨te werken¨. De grond voor de bar ligt bezaaid met papiertjes van de suiker e.d. maar ook heel veel peuken. Het lijkt een goed gebruik om dit te doen. Waarschijnlijk om blijk te geven aan bezoekers van een grote klandizie. Ook wat dat betreft een positief aspect wat betreft het opruimen van rotzooi en het anti-rook beleid in Ned. Zelden heb ik in een land zoveel zien roken. Het is verbazend om onderweg op bomen en aaplakborden de namen te zien staan van overledenen. Veelal dik in de 80 of zelfs 90. Mogelijk het gevolg van een gezond buitenleven.
Goed laat ik iets vertellen over een ander Contrast. In tegenstelling tot de vorige reizen in het voorjaar is deze in de herfst. Het is te merken aan de tijdsduur die werkelijk beschikbaar is om te lopen. Hoewel de natuur nog volop bloeit en je de vruchten van de bomen kunt plukken gaat mijn voorkeur toch uit naar het voorjaar zodat loopafstanden van 30 - 40 km mogelijk worden. Om 6.30 uur vertrekken en dan tot 15.00 uur lopen maakt dat mogelijk en is er ook nog gelegenheid om te socialisen.
En ander contrast betreft de ROUTE.
De Camino Francées (Langs Burgos en Léon) is typisch een gemeenschappelijke route. De saamhorigheid voert daar door de grote aantallen de boventoon. Nooit ben je alleen al loop je alleen. Groepen ontstaan en wisselen slechts tot op zekere hoogte door blessures of tempoverschillen. Maar steeds weer krijg je aansluiting en wordt lief en leed (meestal van de Camino en soms op het persoonlijke vlak) gedeel. Velen lopen de route ook als intermezzo tussen studie, werk, pensionering, verbroken of problematische relaties enz. Er is een doel en soms meerdere. Zo die er niet is of zijn dan wordt ¨de weg zelf¨ wel het doel.
Bij de Camino del Ruta de la Plata (vanuit Sevilla) is de eenzaamheid en de verbondenheid met de natuur en de binnenlandse bevolking in mijn ogen het kenmerkende. Je doet het echt zelf slechts onderbroken door het samenzijn in overnachtingslocaties.
De Camino del Norte langs de Noordkust van Spanje is met beide voorgaande onvergelijkbaar. Grote steden afgewisseld met kleinere dorpen, grote wegen met in veel mindere mate onverharde wegn door beboste gebieden, stranden met kilometerslange promenades. Om de uitdrukking ¨even een boulevaartje pakken¨ waar te maken moet je minstens een halve dag uittrekken. Overal staan treinen en bussen tot je beschikking zelfs taxi´s plakken in de bossen (zoals ik vandaag maar eens op de foto heb gezet) teksten op waarbij zij de vermoeide pelgrim oproepen hen te bellen om langs ¨die weg¨ de pelgrimsreis voort te zetten.
Persoonlijk zag ik vandaag nog hele groepen zich bij het klaaster aanmelden met weinig meer in de rugzak dan een tandenborstel, schoon ondergoed en een slaapzak) Ik moet nog 2 of 3 dagen maar als het morgen even mee zit dan zal ik weer 35 km lopen om met nog slechts 1 overnachting Santiago te bereiken. Het klinkt misschien aanmatigend maar als je het meemaakt en zelf 4 weken op pad bent dan zul je dat verschil waarschijnlijk met me mee kunnen voelen.
O,ja voor ik ga afsluiten zal ik nog enkele voorvallen naar voren brengen over enkel Alberques situaties (de overnachtingsplaatsen).Er zijn er vele nieuw gebouwd. Dat ze toch vaak een te krappe capaciteit bezitten valt niemand aan te rekenen als je ziet met welke toename de Camino´s te maken hebben gekregen. Alleen de Ned. organisatie telt al meer dan 8000 leden. Wel is het spijtig dat er soms maar 2 toiletten zijn met daarbinnen ook nog eens de wastafel. Je kunt je dus voorstellen wat voor situaties er ontstaan als ieder op bijna hetzlfde tijdstip het toilet wil gebruiken of een ander tevens zijn tanden wil poetsen, enz. Dat was ook de reden dat Eric en ik (met wie ik vele dagen samen ben wezen eten) besloten om in een dergelijke accommodatie waar ook nog eens stapelbedden met 3 verdiepingen!! in een te kleine ruimte stonden opgesteld, ons geld hebben gelaten voor wat het was en gekozen hebben voor een goedkoop hotel langs de weg. Dat kost dan 15 of 20 euro maar dan heb je ook privacy. Op een andere keer troffen we het dat er geen alberque was maar wel een jeugdherberg. Omdat september de maand van de feesten is om alle heiligen te eren (en dat zijn er velen kan ik je vertellen. Het blijft feest) en jongerengroepen de slaapzalen hadden bezet moesten wij onze intrek nemen in een tent. Deze was weliswaar voorzien van een zwakstroom lampje en niet sluitende tentdeuren maar wel met een dubbele matras zodat het ongedierte meer moeite moest doen om je te bereiken. Natuurlijk hebben we er eerst een bank ingezet zodat we confortabel onze schoenen aan- en uit konden trekken. Wisten wij veel dat het juist die nacht enorm plensde van de regen en dat wij de laagst gelegen tent hadden. Gelukkig lag er een houten vlonder in zodat het water onder onze bedden langs kon wegstromen. Tussen de dromen door werd ik wakker om te controleren of het waar was wat ik droomde nl. dat de eenden voor onze tent langs zwommen. Voor deze pelgrim is het inmidels weer bedtijd. Een ieder gegroet en bedankt voor de reacties. Het ga jullie goed en tot spoedig ziens.