DEO Gloria

Vanmorgen heb ik toch maar besloten om Jacobus te gaan groeten, een arm op zijn schouder te leggen en zijn graf te bezoeken. De hernieuwde kennismaking was innig maar toch anders dan de vorige keren. Hij herkende me niet en voor mij was hij ok niet dezelfde gebleven. Later realiseerde ik me onder het genot van een glas heerlijke koude wijn geserveerd bij een schotel pulpa met venusschelpen dat deze tocht heel andere aspecten van de camino me heeft laten zien dan al de vorige. Ik heb er al wat over geschreven. Het was de 20 min. wachten waard want ik kwam er verder mee ter afsluiting van deze reis. Want toen ik de trap wilde beklimmen werd mij ook middels een groot pamflet nog eens duidelijk gemaakt wanner ik in aanmerking kon komen voor een volledige aflaat. Nou, die kan ik nu wel in het geheel vergeten na mijn eerder gemaakte bustucht (zie ¨Geschonden Imago). In het Duits staat er : ¨Die Besonderen Gnaden des Heiligen Jahres¨. En verder de volgende tekst: Vollkommen Ablass, der unter volkenden Bedingungen (auch für Verschiedene) erlangt worden kann:
a. Durch Besuch der Kathedrale mit dem Beten eines Vaterunsers und des Glaubenbekenntnisses für die Absichtendes Hl. Vaters
b. Durch Empfang der Sakramente der Beichte(im Zeitraum von 15 Tagen vorher oder nachher) und der Hl. Kommunion. Aan het bovenstaande kan maar wil ik ook eigenlijk nooit voldoen. Vervolgens ben ik om 12.00 uur ook naar de Pelgrimsmis geweest maar ook daar herkende ik mijzelf en de pelgrim niet meer in. Het gehele ritueel was als vanouds maar waar vroeger de Pelgrim centraal stond in de 12 uurs mis (er zijn 3 missen op een dag) is het nu de toerist die de plaatsen in de banken inneemt, in de zijbeuk die vorige keren vooral nog werd bezet door de pelgrim en waar anderen uit erkenning niet gingen zitten. De Pelgrims, om wie deze mis gaat, STONDEN, strompelden rond en wachten op het begin van de eucharistie. Letterlijk wachtend dus op de verlossing!! Zonder medepelgrims had ik weinig ¨te delen¨, voelde met niet geroepen tegen het kerkelijke gezag toch aan de eucharistie deel te nemen en heb dus rustig tegen een pilaar steunende het ritueel kunnen aanschouwen. Het deed me denken aan mijn eerste pelgrikmstocht van Lourdes naar Santiago toen ik ook vergelijbare gevoelens had en daarover op deze site heb geschreven. Het is nu nog meer duidelijk geworden dat de Camino wel degelijk bij me past maar het Katholisisme zeker niet. Desondanks waren er mensen die mij de hand wilden schudden met een tekst die denk ik vergelijkbaar zal zijn aan ¨de vrede van Christus¨ zoals die (tot mijn verdriet) in de Protestantse Kerken ook is ingevoerd. Het zijn voor mij nietszeggende, betekenisloze rituelen.
De enorme collectezakken werden vervolgens in hoogtempo rondgesjouwd langs de zeker 2000 aanwezigen en door de verlossingsbelofte raakte deze volgens mij goed gevuld.
Deo Gloria. God Lof, Hij was op mijn weg, Hem dank ik.