Contrasten (Vervolg)

Er rest nog wat tijd en ik kan niet in mijn e-mail om de ticketinfo voor de vlucht van morgen uit te draaien (hoop maar dat het lukt met de gegevens die ik van Els heb gekregen). Tijd om over iets anders te schrijven. Het is hier nog steeds geweldig weer. Ook de komende week nog 25 C. Als ik de afgelopen 4 weken in ogenschouw neem heb ik slechts ruim een halve dag echt zoveel regen gehad dat ik in regenjas, regenbroek en camaschen op pad was. Verder slechts enkele dagen miezer en/of koud. Verder altijd in korte broek. Die dag dat het regende zal ik me ook nog heugen omdat het een traject naar LLanes was (ongeveer halverwege)en ik me over drekkige zandpaden moest voortslepen met gamaschen aan mijn voeten omdat die ¨gore¨ Goretex schoenen niet waterdicht zijn. Van dat materissl voor schoenen heb ik m´n bekomst. Wat liep dat vermoeiend. Uiteindelijk bereikte ik aan het einde van de middag LLanes. Geen alberque maar een schitterende jeugdherberg direct aan het strand. Een prachtig landhuis geschonken voor deze doeleinden door Roberto Frassinelli. Zo stonden er meer van dergelijke schitterende huizen in een stijl van de Jeugendstil en Art-Nouveau. Gerealiseerd door rijke Spanjaarden die in de tabaksindustrie in Zuid Amerika geld hadden verdiend. Maar goed drijfnat aangekomen had wassen geen zin als het toch niet meer drogen kon maar er was mogeljk toch een drooggelegenheid want na het douchen had het ¨natuurlijk¨ opgehouden met regenen. De dame aan de balie, aan wie ik probeerde duidelijk te maken of er een drooggelegenheid was, begreep mijn Spaans niet en dat moest toch de voertaal zijn kon ik wel opmaken uit haar blikken van onverstaanbaarheid toen ik Frans, Duits of Engels probeerde. Goed dan maar met mijn natte kleding op mijn arm naar beneden, mijn elastische waslijntje en wat knijpers. Na al mijn Spaans in de strijd te hebben geworpen en deze veel af te wisselen met ¨Gracia¨ en ¨Por Favor¨ lijkt het al heel wat. In ieder geval toon je blijk van hoop op medewerking en understanding. Heel vaak lukt dat. Zo ook nu. De dame liep met me mee naar buiten en liet me 2 hokken zien waarachter hun lakens te drogen hingen. Drijfnat dus nog omdat....er geen dak boven zat. Ze maakte me duidelijk dat ik mijn was daar kon hangen maar wees naar de lucht om me alle garanties op droog weer te ontnemen. Ik heb de gok genomen en St. Jacobus was met me.

Wat betreft de natuur zal het uit de verslagen duidelijk zijn dat deze de gehele reis overziende niet in verhouding staat tot de ander camino´s. De gebruikelijke vogelsoorten zie je uiteraard veel. Ik denk dat er ook wel bijzondere soorten te ontdekken vallen maar dan moet je echt de tijd nemen en de nodige spullen beschikbaar hebben. Dat was deze reis niet. Wat wel opgevallen is dat ter hoogte van de strook Burgos-Leon van Noord naar Zuid ik op beide vorige camino´s tientallen ooievaarsnesten zag. Hier trof ik er slechts 1 aan. Waarschijnlijk is voor deze vogels deze camino te noordelijk en/of te weinig voedsel. Op deze route loop je wel veel door eucalyptusbossen. Soms wel bijna een dag lang. Ik werd er op gewezen (heb dat ook maar op de foto gezet) dat deze boomsoort eerst tot een meter of 4 hoog een schitterend helder groen blad aan de takken heeft maar dat als ze hoger worden het blad van kleur veranderd (donkerder) langer en slapper. De onderste takken verdwijnen dan en er blijft een kale schilverige bas over. De onderbegroeiing wordt vaak bremachtig (met gemene stekels) en het schijnt dat er weinig vogels in eucalyptusbossen wonen. Ik heb geluisterd en gekeken toen ik dit hoorde en het verhaal lijkt waar.

Het bovenstaande verhaal over de eucalyptusbossen kwam in mijn herinnering toen ik aan de route dacht en aan de voorbereiding van pelgrims. Halverwege waren er weer veel dagen dat geklommen en gedaald moest worden, dat was om de haarspeldbochten naar boven en beneden af te snijden waardoor wij langs smalle, kronkelige, drekkige met rolende stenen bedekte paden ons omlaag moesten storten. Met de stokken viel dit tempo nog enigszins onder controle te houden. Beneden trof je dan een beek die gelukkig door het goede weer prima viel over te steken. Het was een dag waarop ik verzeld raakte in een groep Spanjaarden waarvan er enkele zeer goed ter been waren maar ook enkelen waaronder 2 wat oudere heren en een wat oudere dame. Zij liepen tijdens een stuk met enorm sterk dalen kort achter me. Opeens hoorde ik dat iemand struikelde en in het struikgewas viel. De noodrem aan en weer enkele meters omhoog geklauterd waar bleek dat de dame in kwestie in het doornige struikgewas was beland met schrammen als gevolg. Gelukkig viel alles mee en was mijn hulp niet nodig. De liefde van haar partner ¨deed alle wonden helen¨. Later trof ik ze in een restaurant waar ik voor het eerst sinds 3 weken toast met boter en jam kon eten. Ze bedankten me voor mijn hulp en gaven aan dat hun schoenen geen goed profiel hadden en ze ook eigenlijk te hard gingen om, gelet op de capaciteiten, ongelukken te voorkomen.
Waar was ik die zelfoverschatting kort geleden ook al weer zelf tegengekomen!!

De boekjes die ik heb meegenomen. Het gele Duitse en de Spaanse die in het Nederlands is vertaald zouden beide vervangen kunnen worden door de nieuwe Duitse rode uitgave. De gele Duitse is zeer uitgebreid en beschrijft ook vele varianten die haast nooit worden gelopen. Ook de aanwijzingen voor soms 50 m. maken het als er geen pijl meer staat moeilijk om te vinder waar je in de tekst bent omdat je die niet steeds loopt mee te lezen. Je ziet anders ¨door de bomen het bos¨ niet meer. Het rode boekje geeft daarentegen wel minder info hoe bij de alberque te komen maar dat kan vooraf eenvoudig worden opgelost met internet en de info van het Spaans verkeersbureau in Ned. De Spaanse vertaling geeft wel een goede route overzichtskaart maar heeft verder zo weinig tekst en heel veel plaatjes dat dit een geweldig boek is voor de thuisblijvers om mee te kunnen genieten. Met bijna een halve kilo is het teveel om mee te nemen. Ik droeg het onder mijn shirt op mijn buik als contragewicht en ter controle of er al meer ruimte kwam! Het rode boekje geeft ook uitstekend weer een overzicht van de hoogteverschillen, de benodigde tijd, afstand en locatie van de alberques. Deze is sinds einde augustus 2010 beschikbaar.

Vooaral veel Duitsers zijn er onderweg en dan spreek ik niet over de laatste 100 km. Misschien is wel 60% Duits. Verder uiteraard veel Spaans. Dan Frans, maar ook redelijk wat Tsjechen en uiteraard van vele landen enkelen. Daar horen wij Nederlanders op deze route ook bij. Behalve Eric en Femke heb ik slechts 2 Nederlanders ontmoet maar die liepen in tegengestelde richting zoals ook Herman Vuijsje in zijn boek ¨Pelgrim zonder God¨ doet.
Eén van de laatste ontmoetingen die me is bijgebleven is die met een Zweed. Hij is op de fiets vanuit Zweden naar Santiago en weer op weg terug. Leeftijd omstreeks de 40. Hij fietst en loopt 3x per week 10 km, 1 keer per 14 dagen een halve marathon en 1 keer per maand een marathon. Al fietsende bereikt hij deze plaatsen. Amsterdam had hij nog niet aangedaan. Later trof ik hem weer bij het eten met zijn laptop op schoot zoekende en boekende. Ondertussen zijn moeder schrijvende dat dit zijn laatste grote expeditie is want dat het verstand nu met de jaren is gekomen.

Eén van mijn allereerste berichten ging over die Oostenrijkse die met een Spanjaard was getrouwd en mij op de boot naar Santander aansprak. Ze gaf op mijn vraag of ze ¨geaard¨ was te kennen dat dat wel moest omdat je anders grote persoonlijke problemen zou hebben als je ouder werd. Veel later in het kleine Middeleeuwse stadje, waar 2 dames de alberque inruilden voor een hostal om een ander en mij een plaats te bezorgen omdat zij alles per trein hadden gedaan, trof ik een vrouw met 2 kleine kinderen die aan een tafeltje in een restaurant naast me zaten. Ze hoorde me tegen een andere pelgrim in het Duits en vroeg even later iets over de camino. Zij was ook Oostenrijkse en met een Spanjaard getrouwd maar had na meer dan tien jaar nog steeds het gevoel met het ene been in Spanje te staan en met het andere been in het thuisland. Het lijkt moeilijk om te kiezen en te aarden.
Tijdens de dagen rondom de periode LLanes liep ik soms op met Ash, een jonge Engelse dierenarts en 2 Duitse meisjes van 24 en 27. Ash is van Indiase afkomst en dat meisje van 24 had een Indiase vriend in Engeland die daar tijdelijk in de IT werkt. Van zijn ouders mag hij wel vriendschap met haar maar trouwen moet met een Indiase. Hij kiest niet want hij wil doen wat zijn ouders willen en zij wil hem niet loslaten. Duidelijk zal zijn dat met Ash erbij boeiende gesprekken aan tafel werden gevoerd. Later toen Ash was gestopt klampte dat Duitse meisje zich vast aan 2 Duitse mannen waar we ook mee opliepen. Duidelijk is dat de wereld wel veel kleiner is geworden maar in dit opzicht de problemen wel veel groter zijn geworden door het aantal mogelijke connecties waarbij het de vraag is of culturele of religieuze verschillen overbrugd kunnen worden.

Spanje is en blijft een prachtig land met een bijzonder vriendelijke bevolking. Economisch gezien hebben we langs de kust zeer rijke steden gezien maar ook boulevards waarvan de aangrenzende appartements gebouwen veel tekenen van verval vertoonden en er ook onwaarschijnlijk veel te koop werd aangeboden. Prachtige huizen voor 35.000 euro. Ook heel veel stilgelegde bouwprojecten. Verborgen armoede zal ook hier wel aan de orde van de dag zijn. Op de andere camino´s kom je wel plaatsen tegen waar de jeugd uit vertrokken is en daardoor in verval raken maar je bent meer ¨buiten¨ het Spaanse dagelijks leven dan op de camino del Norte. Als je dat leuk vindt heb je een boeiende tocht.
Goed dit was vooralsnog, denk ik, mijn laatste impressie van deze reis. Rest nog mijn definitieve reisschema.

Het was een bijzondere reis met veel indrukken, altijd afwisseling want je weet nooit wat de dag van morgen je brengen zal. Hopelijk weer THUIS.